پرونده نامزدی ثبت جهانی چوگان به یونسکو ارسال شد تا مرکز میراث جهانی یونسکو، تصمیم نهایی خود را در اجلاس سال ۲۰۱7 نسبت به جهانی شدن این بازی اعلام کند. این خبر را معاون سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری داد و گفت: «پرونده نامزدی ثبت جهانی چوگان با حمایت مسوولان مرتبط با این ورزش و پس از بررسی و تکمیل نهایی از سوی مسوول تهیه پرونده این بازی روز پنجشنبه 11 فروردین‌ماه به دبیرخانه کمیته میراث ناملموس یونسکو ارسال شد تا پس از بررسی و ارزیابی در سال 2017 در کمیته میراث جهانی یونسکو مطرح شود.» محمدحسن طالبیان اضافه کرد:« تهیه پرونده این بازی همزمان با نامگذاری شورای بین‌المللی بناها و محوطه‌های تاریخی (ایکوموس) به مناسبت نام روز جهانی محوطه‌ها و یادمان‌ها با عنوان «میراث ورزش» صورت گرفته است که هر ساله هدفی را در قالب عنوان یا شعار برجسته می‌کند.» او با اشاره به اینکه میراث‌های ورزشی جنبه‌ای از خلاقیت‌های انسانی است که به کیفیت‌های فرهنگی توجه می‌کند، گفت: «تاریخ ورزش با فرهنگ‌های کهن گره خورده است و به لحاظ ارزش‌های برجسته آن است که شاهد توسعه معماری، هنر و فناوری‌های مرتبط با آن طی اعصار هستیم.» طالبیان ورزش‌های زورخانه‌ای و چوگان را از جمله ورزش‌های کهن ایران دانست که رد پای آن را می‌توان در جای جای تاریخ کهن ایران زمین دید. قدیمی ترین میدان چوگان در ایران در میدان امام اصفهان مربوط به دوره صفویه است که دارای شهرت جهانی است.طالبیان اظهار امیدواری کرد: در سالی که از سوی ایکوموس میراث ورزش نامگذاری شده ایجاد موزه ورزش و ثبت دیگر عناصر تاریخی مرتبط با ورزش همچون میادین اسب دوانی و... در اولویت قرار گیرد. فرهاد نظری مدیرکل دفتر ثبت آثار و حفظ و احیا میراث معنوی و طبیعی نیز از ثبت مجموعه چوگان و سوارکاری فرح آباد و مجموعه چوگان و سوارکاری نوروز آباد به شماره‌های 31251 و 31410 در فهرست آثار ملی طی سال گذشته خبر داد. مرتضی رضوانفر، مسوول تهیه پرونده چوگان نیز، این بازی را یک بازی سنتی سوار بر اسب همراه با موسیقی و روایتگری ذکر کرد و گفت: «این بازی دارای سه بخش اصلی شامل: چوگان بازی، اجرای موسیقی محلی و روایتگری (نقالی و مرشدخوانی) است.»رضوانفر در خصوص تاریخ بازی چوگان در ایران اضافه کرد: «این بازی قدمتی بالغ بر 2000 سال دارد که ابتدا در میان عشایر رواج داشته و سپس به مرور زمان به دلیل کارکردهای فرهنگی اجتماعی نهفته در آن، عمومیت یافته است».
پرونده نامزدی ثبت جهانی چوگان به یونسکو ارسال شد تا مرکز میراث جهانی یونسکو، تصمیم نهایی خود را در اجلاس سال ۲۰۱7 نسبت به جهانی شدن این بازی اعلام کند. این خبر را معاون سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری داد و گفت: «پرونده نامزدی ثبت جهانی چوگان با حمایت مسوولان مرتبط با این ورزش و پس از بررسی و تکمیل نهایی از سوی مسوول تهیه پرونده این بازی روز پنجشنبه 11 فروردین‌ماه به دبیرخانه کمیته میراث ناملموس یونسکو ارسال شد تا پس از بررسی و ارزیابی در سال 2017 در کمیته میراث جهانی یونسکو مطرح شود.» محمدحسن طالبیان اضافه کرد:« تهیه پرونده این بازی همزمان با نامگذاری شورای بین‌المللی بناها و محوطه‌های تاریخی (ایکوموس) به مناسبت نام روز جهانی محوطه‌ها و یادمان‌ها با عنوان «میراث ورزش» صورت گرفته است که هر ساله هدفی را در قالب عنوان یا شعار برجسته می‌کند.» او با اشاره به اینکه میراث‌های ورزشی جنبه‌ای از خلاقیت‌های انسانی است که به کیفیت‌های فرهنگی توجه می‌کند، گفت: «تاریخ ورزش با فرهنگ‌های کهن گره خورده است و به لحاظ ارزش‌های برجسته آن است که شاهد توسعه معماری، هنر و فناوری‌های مرتبط با آن طی اعصار هستیم.» طالبیان ورزش‌های زورخانه‌ای و چوگان را از جمله ورزش‌های کهن ایران دانست که رد پای آن را می‌توان در جای جای تاریخ کهن ایران زمین دید. قدیمی ترین میدان چوگان در ایران در میدان امام اصفهان مربوط به دوره صفویه است که دارای شهرت جهانی است.طالبیان اظهار امیدواری کرد: در سالی که از سوی ایکوموس میراث ورزش نامگذاری شده ایجاد موزه ورزش و ثبت دیگر عناصر تاریخی مرتبط با ورزش همچون میادین اسب دوانی و... در اولویت قرار گیرد. فرهاد نظری مدیرکل دفتر ثبت آثار و حفظ و احیا میراث معنوی و طبیعی نیز از ثبت مجموعه چوگان و سوارکاری فرح آباد و مجموعه چوگان و سوارکاری نوروز آباد به شماره‌های 31251 و 31410 در فهرست آثار ملی طی سال گذشته خبر داد. مرتضی رضوانفر، مسوول تهیه پرونده چوگان نیز، این بازی را یک بازی سنتی سوار بر اسب همراه با موسیقی و روایتگری ذکر کرد و گفت: «این بازی دارای سه بخش اصلی شامل: چوگان بازی، اجرای موسیقی محلی و روایتگری (نقالی و مرشدخوانی) است.»رضوانفر در خصوص تاریخ بازی چوگان در ایران اضافه کرد: «این بازی قدمتی بالغ بر 2000 سال دارد که ابتدا در میان عشایر رواج داشته و سپس به مرور زمان به دلیل کارکردهای فرهنگی اجتماعی نهفته در آن، عمومیت یافته است».