ضیاء مصباح- در شب آخرین چهارشنبه اسفندماه هر سال (سه‌شنبه‌شب) ایرانیان همه با هم با شادی تمام و خوشحالی جشن می‌گیرند و آداب و رسوم زیبا و خاصی برگزار می‌کنند. این مراسم ریشه در آیین‌های ملی و باستانی سرزمین پاک و بزرگ ما دارد و بعد از حدود 3750 سال کماکان با شکوه خاصی برگزار می‌شود و از قدیمی‌ترین زمان‌های تاریخ تاکنون پایدار مانده و حوادث روزگار نتوانسته است خللی بر آن وارد کند، به این دلیل که ایرانیان با تمام وجود از این‌گونه مراسم به خوبی مراقبت کرده و می‌کنند.آیین این شب بین تمام ایرانیان چه کرد و چه ترک و دیگر اقوام بلوچ و فارس، لر و ترکمن، عرب‌زبانان ایرانی و همه و همه اقلیت‌های باهوش و با همت مذهبی و تمامی ایران‌تباران... معمول است.این جشن از سیستان و کرمان تا آذربایجان‌ها از خراسان شمالی تا خوزستان از گیلان و مازندران تا فارس و بوشهر و تمام این دشت وسیع که ایرانش می‌نامیم با شوق فراوان و دلبستگی خاص آشکار می‌شود.ایرانیانی که از دیار خود دور افتاده‌اند نیز آن را فراموش نکردند و هر کجا هستند آن را برپا می‌دارند.این یادواره تشریفاتی گوناگون دارد: بخشی از این تشریفات عمومی و مشترک میان تمام مردم ایران و ملل دیگر آریایی است و بخشی دیگر خصوصی است.زیباترین و قدیمی‌ترین آداب این شب آتش افروختن و جستن از آن و شادی کردن در کنار آتش است، زن و مرد، پیر و جوان در صحن‌خانه، در سر چهارراه و خیابان‌های شهر و روستا از روی این اخگرهای افروخته یکی پس از دیگری جستن می‌کنند و هر بار می‌گویند، زردی من از تو سرخی تو از من، یعنی زردی بیماری و ناتوانی را از من بستان و سرخی، شادابی و تندرستی را که در خودداری به من ببخش.چنانچه آتش‌افروزی درون خانه باشد پس از سوخته شدن، خاکستری را که از آتش می‌ماند در خاک‌اندازی جمع و از خانه بیرون می‌برند، آن کس که آن را بیرون برده در بازگشت در می‌زند و از درون خانه از او می‌پرسند کیستی؟ از کجا آمدی و چه آورده‌ای؟ پاسخ می‌دهد: که منم، از عروسی آمده و تندرستی آورد‌ه‌ام (امروز با زندگی آپارتمانی این مراسم محدودتر شده است).از آیین‌های خاص این مراسم می‌توان به کوزه شکستن، آجیل خوردن، فال گوش ایستادن، گره گشایی، آش بیمار، فال گرفتن و... که در نقاط مختلف کماکان انجام می‌شود، اشاره کرد.جدا از این همه رسوم معنادار و زیبا، اما یکی از شیرین‌ترین آداب چارشنبه سوری که بیشتر جنبه بازی و تفریح دارد فال گرفتن با بولوئی (کوزه کوچک دهان گشاد) است، دختران جوان چیزی را که نشانه‌ای از خود آنها باشد در کوزه می‌اندازند و اشعار مختلفی که بتوان با آن تفال کرد بر قطعه کاغذی نوشته و تا کرده در آن کوزه می‌ریزند و از دختر کوچکی می‌خواهند دست در کوزه کرده کاغذی را بیرون آورد و یکی از حاضران آن شعر را می‌خواند و سپس همان دختر یکی از اشیاء را بیرون می‌آورد، آن شعر فالی است در حق صاحب آن نشانه.در شهرهای مختلف کم و بیش امروز هم با همه تغییرات بنیادین، بخشی از این مراسم انجام می‌شود و در بعضی نقاط با آب و تاب بیشتر. براساس منابع مختلف موجود جشن چارشنبه‌سوری امسال برای 3746 بار برگزار می‌شود.به همه ایرانیان عزیز که این مراسم و سنت دیرین را با آرامش و شادی و بدون خطر برگزار می‌کنند سال نو و نوروز باستانی را همزمان با این روز تبریک و شادباش می‌گوییم.
ضیاء مصباح- در شب آخرین چهارشنبه اسفندماه هر سال (سه‌شنبه‌شب) ایرانیان همه با هم با شادی تمام و خوشحالی جشن می‌گیرند و آداب و رسوم زیبا و خاصی برگزار می‌کنند. این مراسم ریشه در آیین‌های ملی و باستانی سرزمین پاک و بزرگ ما دارد و بعد از حدود 3750 سال کماکان با شکوه خاصی برگزار می‌شود و از قدیمی‌ترین زمان‌های تاریخ تاکنون پایدار مانده و حوادث روزگار نتوانسته است خللی بر آن وارد کند، به این دلیل که ایرانیان با تمام وجود از این‌گونه مراسم به خوبی مراقبت کرده و می‌کنند.آیین این شب بین تمام ایرانیان چه کرد و چه ترک و دیگر اقوام بلوچ و فارس، لر و ترکمن، عرب‌زبانان ایرانی و همه و همه اقلیت‌های باهوش و با همت مذهبی و تمامی ایران‌تباران... معمول است.این جشن از سیستان و کرمان تا آذربایجان‌ها از خراسان شمالی تا خوزستان از گیلان و مازندران تا فارس و بوشهر و تمام این دشت وسیع که ایرانش می‌نامیم با شوق فراوان و دلبستگی خاص آشکار می‌شود.ایرانیانی که از دیار خود دور افتاده‌اند نیز آن را فراموش نکردند و هر کجا هستند آن را برپا می‌دارند.این یادواره تشریفاتی گوناگون دارد: بخشی از این تشریفات عمومی و مشترک میان تمام مردم ایران و ملل دیگر آریایی است و بخشی دیگر خصوصی است.زیباترین و قدیمی‌ترین آداب این شب آتش افروختن و جستن از آن و شادی کردن در کنار آتش است، زن و مرد، پیر و جوان در صحن‌خانه، در سر چهارراه و خیابان‌های شهر و روستا از روی این اخگرهای افروخته یکی پس از دیگری جستن می‌کنند و هر بار می‌گویند، زردی من از تو سرخی تو از من، یعنی زردی بیماری و ناتوانی را از من بستان و سرخی، شادابی و تندرستی را که در خودداری به من ببخش.چنانچه آتش‌افروزی درون خانه باشد پس از سوخته شدن، خاکستری را که از آتش می‌ماند در خاک‌اندازی جمع و از خانه بیرون می‌برند، آن کس که آن را بیرون برده در بازگشت در می‌زند و از درون خانه از او می‌پرسند کیستی؟ از کجا آمدی و چه آورده‌ای؟ پاسخ می‌دهد: که منم، از عروسی آمده و تندرستی آورد‌ه‌ام (امروز با زندگی آپارتمانی این مراسم محدودتر شده است).از آیین‌های خاص این مراسم می‌توان به کوزه شکستن، آجیل خوردن، فال گوش ایستادن، گره گشایی، آش بیمار، فال گرفتن و... که در نقاط مختلف کماکان انجام می‌شود، اشاره کرد.جدا از این همه رسوم معنادار و زیبا، اما یکی از شیرین‌ترین آداب چارشنبه سوری که بیشتر جنبه بازی و تفریح دارد فال گرفتن با بولوئی (کوزه کوچک دهان گشاد) است، دختران جوان چیزی را که نشانه‌ای از خود آنها باشد در کوزه می‌اندازند و اشعار مختلفی که بتوان با آن تفال کرد بر قطعه کاغذی نوشته و تا کرده در آن کوزه می‌ریزند و از دختر کوچکی می‌خواهند دست در کوزه کرده کاغذی را بیرون آورد و یکی از حاضران آن شعر را می‌خواند و سپس همان دختر یکی از اشیاء را بیرون می‌آورد، آن شعر فالی است در حق صاحب آن نشانه.در شهرهای مختلف کم و بیش امروز هم با همه تغییرات بنیادین، بخشی از این مراسم انجام می‌شود و در بعضی نقاط با آب و تاب بیشتر. براساس منابع مختلف موجود جشن چارشنبه‌سوری امسال برای 3746 بار برگزار می‌شود.به همه ایرانیان عزیز که این مراسم و سنت دیرین را با آرامش و شادی و بدون خطر برگزار می‌کنند سال نو و نوروز باستانی را همزمان با این روز تبریک و شادباش می‌گوییم.