عیار مجلس دهم
مسعود سلیمی- در کشورهایی که با رژیم پارلمانی یا ریاست‌جمهوری اداره می‌شوند، حزب یا ائتلافی از چند حزب که برپایه رای مردم در پارلمان صاحب اکثریت هستند، دست‌شان برای انتخاب رییس‌جمهور، نخست‌وزیر و هیات رییسه پارلمان باز می‌شود. به عبارت بهتر اگر قرار است لابی‌گری شود، دست‌های پنهان و آشکار، چنین گزینش‌هایی را مدیریت و به قولی مهندسی کنند، عملیات درون‌حزبی خواهد بود. در حکومت‌هایی که «حزب‌گرایی» به‌عنوان یکی از اصول اداره کشور و به طور خاص رکن قانونگذاری به حساب می‌آید، انتخاب هیات‌رییسه پارلمان و در کنار آن و چه‌بسا مهم‌تر از آن گزینش اعضای فراکسیون‌ها اگر برنده و بازنده‌ای داشته باشد، بالقوه به داخل حزب یا ائتلاف برمی‌گردد. به طور مثال انتخاب رییس پارلمان از سوی اکثریت، به ندرت پیش می‌آید که برای اقلیت یک رویداد بسیار مهم در قد و قواره یک مبارزه به اصطلاح «رو‌کم‌کنی» تلقی شود. انتخاب هیات‌رییسه در رژیم‌های پارلمانی یا ریاست‌جمهوری تحت هر شرایطی که باشد، به یک رویداد و به یک بحث و جدل ملی تبدیل نمی‌شود یا دست‌کم کمتر پیش می‌آید که احزاب و نهادهای دولتی و غیردولتی که در اداره امور مملکت دخیل هستند، روزها و هفته‌ها وقت، پول و انرژی بگذارند و از این یا آن شخصیت سیاسی دفاع کنند یا او را به جر و جدل بکشانند.در کشورهایی که امور پارلمان بر «حزب‌گرایی» می‌چرخد اگر میان اکثریت و اقلیت مبارزه‌ای در کار باشد در قالب برنامه‌ها و اهداف احزاب شکل می‌گیرد و جلو می‌رود. در چنین شرایطی انتخاب هیات‌رییسه و بالاتر از آن اعضای کمیسیون‌ها از جمله اموری است که به حزب یا احزاب دارای اکثریت مربوط می‌شود و آنها هستند که با توجه به اهداف درون‌حزبی و برنامه‌های فراحزبی که باید به امور ملت و مملکت بپردازد حتی اگر صلاح بدانند در اداره کمیسیون‌ها که عملکردشان پایه ارائه طرح و لایحه‌های سازنده را شکل می‌دهد از دانش و تجربه نمایندگان مشخص و کارآمد حاضر در جمع اقلیت پارلمان هم سود می‌برند تا مشخص شود نگاه نهاد قانونگذاری در هر کشوری باید در نهایت در راستای منافع ملی باشد.مجلس در کشور ما که به لطف انقلاب مشروطیت نام، نشان و ضرورت پیدا کرد، از همان آغاز تا امروز هیچ‌گاه برپایه حزب‌گرایی قرار نگرفت. اگر هم چند صباحی احزابی آمدند و رفتند، برای خالی نبودن عریضه بود. مجلس در کشور ما حتی در بازه‌ای از زمان اعتبار و درستی خود را نزد مردم از دست داد. تشکیل مجلس در کشور ما اگرچه در مواقعی با رای واقعی مردم شکل گرفت اما نگاه و منافع جناحی و جنجال‌های سیاسی و بازی‌های پنهان و آشکار سیاست‌بازان مانع از آن شد تا گام‌های بلندی به سود امروز و فردای کشور برداشته شود.مجلس دهم که به‌ویژه تجربه مجالسی چون ششم و نهم را با خود یدک می‌کشد، با این امید و آرزو در حال شکل‌گیری است تا در راستای کاهش مشکلات و بازسازی اعتماد مردم گام‌های تازه‌ای برداشته شود.جار و جنجال و بازی درآوردن‌های اکثریت مجلس نهم و حاشیه‌سازی داخل و برون بهارستان اگر قرار باشد دامن مجلس دهم را هم بگیرد، چه‌بسا خیلی زود باید منتظر مجلس بعدی بود! انتخاب هیات رییسه به‌ویژه رییس مجلس که مدت‌ها خوراک رسانه‌ها بود و چه‌بسا ادامه هم داشته باشد، با هر برچسبی تجزیه و تحلیل شود، اگر قرار باشد از هم‌اینک در بازی کهنه «برنده- بازنده» تجزیه و تحلیل شود، دردی از مردم و کشور درمان نخواهد کرد.عیار مجلس دهم، عیار عملکرد با بازی «برنده- بازنده» با جنجال‌های داخل و خارج بهارستان نزد مردم سنجیده نمی‌شود.آرایی که امروز به حساب هیات رییسه جدید ریخته شد، صاحبانی دارد که باید مقابل‌شان متعهد و مسوول بود و آرایی که امروز برای عارف و نامزدهای انتخاب‌نشده منظور شد، صاحبانی دارد که از همین امروز باید به تعهد خود به مردم وفادار بمانند در غیر این صورت هر دو گروه در پایان عمر مجلس دهم «بازنده» خواهند بود. massoudmehr@yahoo.fr
مسعود سلیمی- در کشورهایی که با رژیم پارلمانی یا ریاست‌جمهوری اداره می‌شوند، حزب یا ائتلافی از چند حزب که برپایه رای مردم در پارلمان صاحب اکثریت هستند، دست‌شان برای انتخاب رییس‌جمهور، نخست‌وزیر و هیات رییسه پارلمان باز می‌شود. به عبارت بهتر اگر قرار است لابی‌گری شود، دست‌های پنهان و آشکار، چنین گزینش‌هایی را مدیریت و به قولی مهندسی کنند، عملیات درون‌حزبی خواهد بود. در حکومت‌هایی که «حزب‌گرایی» به‌عنوان یکی از اصول اداره کشور و به طور خاص رکن قانونگذاری به حساب می‌آید، انتخاب هیات‌رییسه پارلمان و در کنار آن و چه‌بسا مهم‌تر از آن گزینش اعضای فراکسیون‌ها اگر برنده و بازنده‌ای داشته باشد، بالقوه به داخل حزب یا ائتلاف برمی‌گردد. به طور مثال انتخاب رییس پارلمان از سوی اکثریت، به ندرت پیش می‌آید که برای اقلیت یک رویداد بسیار مهم در قد و قواره یک مبارزه به اصطلاح «رو‌کم‌کنی» تلقی شود. انتخاب هیات‌رییسه در رژیم‌های پارلمانی یا ریاست‌جمهوری تحت هر شرایطی که باشد، به یک رویداد و به یک بحث و جدل ملی تبدیل نمی‌شود یا دست‌کم کمتر پیش می‌آید که احزاب و نهادهای دولتی و غیردولتی که در اداره امور مملکت دخیل هستند، روزها و هفته‌ها وقت، پول و انرژی بگذارند و از این یا آن شخصیت سیاسی دفاع کنند یا او را به جر و جدل بکشانند.در کشورهایی که امور پارلمان بر «حزب‌گرایی» می‌چرخد اگر میان اکثریت و اقلیت مبارزه‌ای در کار باشد در قالب برنامه‌ها و اهداف احزاب شکل می‌گیرد و جلو می‌رود. در چنین شرایطی انتخاب هیات‌رییسه و بالاتر از آن اعضای کمیسیون‌ها از جمله اموری است که به حزب یا احزاب دارای اکثریت مربوط می‌شود و آنها هستند که با توجه به اهداف درون‌حزبی و برنامه‌های فراحزبی که باید به امور ملت و مملکت بپردازد حتی اگر صلاح بدانند در اداره کمیسیون‌ها که عملکردشان پایه ارائه طرح و لایحه‌های سازنده را شکل می‌دهد از دانش و تجربه نمایندگان مشخص و کارآمد حاضر در جمع اقلیت پارلمان هم سود می‌برند تا مشخص شود نگاه نهاد قانونگذاری در هر کشوری باید در نهایت در راستای منافع ملی باشد.مجلس در کشور ما که به لطف انقلاب مشروطیت نام، نشان و ضرورت پیدا کرد، از همان آغاز تا امروز هیچ‌گاه برپایه حزب‌گرایی قرار نگرفت. اگر هم چند صباحی احزابی آمدند و رفتند، برای خالی نبودن عریضه بود. مجلس در کشور ما حتی در بازه‌ای از زمان اعتبار و درستی خود را نزد مردم از دست داد. تشکیل مجلس در کشور ما اگرچه در مواقعی با رای واقعی مردم شکل گرفت اما نگاه و منافع جناحی و جنجال‌های سیاسی و بازی‌های پنهان و آشکار سیاست‌بازان مانع از آن شد تا گام‌های بلندی به سود امروز و فردای کشور برداشته شود.مجلس دهم که به‌ویژه تجربه مجالسی چون ششم و نهم را با خود یدک می‌کشد، با این امید و آرزو در حال شکل‌گیری است تا در راستای کاهش مشکلات و بازسازی اعتماد مردم گام‌های تازه‌ای برداشته شود.جار و جنجال و بازی درآوردن‌های اکثریت مجلس نهم و حاشیه‌سازی داخل و برون بهارستان اگر قرار باشد دامن مجلس دهم را هم بگیرد، چه‌بسا خیلی زود باید منتظر مجلس بعدی بود! انتخاب هیات رییسه به‌ویژه رییس مجلس که مدت‌ها خوراک رسانه‌ها بود و چه‌بسا ادامه هم داشته باشد، با هر برچسبی تجزیه و تحلیل شود، اگر قرار باشد از هم‌اینک در بازی کهنه «برنده- بازنده» تجزیه و تحلیل شود، دردی از مردم و کشور درمان نخواهد کرد.عیار مجلس دهم، عیار عملکرد با بازی «برنده- بازنده» با جنجال‌های داخل و خارج بهارستان نزد مردم سنجیده نمی‌شود.آرایی که امروز به حساب هیات رییسه جدید ریخته شد، صاحبانی دارد که باید مقابل‌شان متعهد و مسوول بود و آرایی که امروز برای عارف و نامزدهای انتخاب‌نشده منظور شد، صاحبانی دارد که از همین امروز باید به تعهد خود به مردم وفادار بمانند در غیر این صورت هر دو گروه در پایان عمر مجلس دهم «بازنده» خواهند بود. massoudmehr@yahoo.fr